عاشقانه در بند

نمی خواستم بنویسم ... از چرک نویسی که به عنوان یادداشت به خوردتان دادم .... حالم از آن بهم می خورد ... ولی عروسک عشق بازهم گفت بنویس .... و امروز در میان تمام گرفتاریهایم به سپید پوشانی می نگرم که حالا در پیچ و خم های اوین توبه نکرده بزرگ ایران زمین شدند ..... و از دوم خرداد بود که زنان جنبش شدند.... جنبشی که نه ربطی به جریان جهانی فمینسم دارد و نه ربط وثیقی با دوم خرداد، به نظرم حاصل زمان است و از دل نیازهای طبیعی و طبیعی ترین فریادها برخاسته است. و باز به باورم اگر حاکمان نتوانند ظرافت و در عین حال صلابت و اهمیت جنبش زنان را درک کنند و کار را به دست های زمخت همان ها بسپارند که فرهنگ نمی شناسند و به گوششان جز سر و کلاه همه چیزی بیگانه است، حاصلی به دست خواهد آمد که چیزی نیست جز زیان حکومت. باورمان بود که جنبش های ما دیگر از دل سلول ها به در نمی آید. اما افسوس که چنین نماند. و داستانی که قرار بود بعد از انقلاب فراموش شود دوباره زنده شده و دوباره همان شعارهای شیر و زندان است. و بخت پایان داستان با ما نبود. مانده است برای بچه های نسل امروز که هم امروز در اوین بودند.
دیشب صورتی که داشتم از دستگیر شده ها، کوتاه تر بود.  امروز صورت درازتر شد. باید با هم مرور کنیم : آسیه امینی، شادی صدر، ژیلا بنی یعقوب محبوبه عباسقلی زاده، محبوبه حسین زاده، سارا لقمانی، زارا امجدیان، مریم حسین خواه، جلوه جواهری، نیلوفر گلکار، پرستو دوکوهکی، زینب پیغمبر زاده، مریم میرزا، ساغر لقایی، خدیجه مقدم، ساقی لقایی، ناهید کشاورز، مهناز محمدی نسرین افضلی، طلعت تقی نیا، فخری شادفر، مریم شادفر، الناز انصاری، فاطمه گوارایی، آزاده فرقانی، سمیه فرید، مرضیه مرتاضی، سارا ایمانیان، ناهید جعفری، سوسن طهماسبی، پروین اردلان، نوشین احمدی خراسانی و شهلا انتصاری،پرستو سرمدی.

باری مبارک باد بر زندانبابان که قدرتی نمایاندند. و مبارک باد بر تمام زنان ایران.

*پی نوشت : وقتی آخرش را نوشتم ... گریستم ... حالا  مشتهایم را گره کردم .... به سوی آسمان گلایه می برم .... آزادی ... آزادی ... آزادی ....!