چند سکانس از زندگی در بیستم فروردین ...!

دیروز برایم چند سکانس خوب بود .... سکانسهای تاریخی . ناب و دست نیافتنی .........!

سکانس یک . تیغه آفتاب از پشت هزار پرده بسته گوشه چشمم را نوازش کرد .... تا به بامداد سلامی دوباره کنم .... صدای پرنده های مهاجر دراین بهار دل انگیز عاشقانه ترین ندایی است که می شونی ... به یاد عروسک عشق بیدار شدم .... و همصدا شدم با پرنده های مهاجر .. با گوگوش : کمک کن با دستهای هم پل بسازیم .......!

سکانس دوم - تمام این خطوط را با یادش و نامش نقاشی کردم ...با یک لباس عربی .... با کلی کیلوی از دست داده و نگران باقی مانده اش .... می نویسم ... می خوانم .... منتظر آمدن یار ... این روزها کی تمام می شوند ؟!

سکانس سوم - عرق ریزان در این بهار دل انگیز .... برای رسیدن به آرمانهای دست نیافتنی .... غیر ممکن غیر ممکن است ... این را باور دارم و برای به آن رسیدن تا پای جان جلو می روم ....

سکانس چهارم.- عروسک عشق را بیدار  کردم مثل آن روزها ... بامداد را با هم تجربه کردیم .... خورشید شدیم برای هم . .......دوستش دارم .... و منتظر ... همین و بس در وصف این سکانس پر عشق ...

سکانس پنجم - از این دکتر به ان دکتر برای پیدا کردن عیب و ایراد در سلولهای بیمارت .... دیگر به دکتر نمی روم .... هرچه آید خوش آید .... من راضی ام از این اتفاقات که نشان خداوند است هرچه که هست ....

سکانس ششم - نگرانم شد .... خوشحال شدم ... حس غروری دوست داشتنی نه از روی شیطنت ... به یاد آن غرور خوابیدم ....!

سکانس هفتم : کابوس بود .... در آن تاریکی مطلق پیدایش کردم ... صدایی بود نزدیک از همین آب و خاک ... تسکینم داد ... دوباره خوابیدم .... و باور کردم دوستش دارم ....ْ