پس از آن غروب رفتن..اولین طلوع من باش .......!

اضافه کاری است .... گفتم می خواهم جبران تمام نبودن ها را بکنم .... در این غروب بهاری با عطر گلهای اردیبهشتی .... بعد از آن اسفندو فروردین کشدار ... اردبیهشت یک چیز دیگر است .... وقتی از پنجره اتاقت خیره می شوی به این سبزی بی پایان حالت خوب می شود .... خیلی خوب .... دیروز وصیت نامه نوشتم .... فکر و خیال به سرتان نزند ... بیشتر یک درد و دلی است با آنهایی که در این زمین گرم دوستشان دارم ... برای عروسک عشق نامه ایی جدا نوشتم ... به خط خودم .... مثل همان خطهای کج و کوله ایی که در دوران ابتدایی می نوشتم .. دست نخورده باقی ماندم بعد از این همه نوشتن .... مادربزرگم می گفت نامه ایی که با خط خودت بنویسی بوی حقیقت می دهد ولی اگر ماشینش بکنی راست هم که بگی کسی باور نمی کند ... بخاطر همین با بدترین خط ممکن نوشتم تا آخرین یادگار برای آنها که دوستشان دارم باشد ... حس مردن ... حس رفتن .... رهایم نمی کند .... اگر تا دیروز تردید داشتم امروز می دانم که چند وقت دیگر می روم .... این سلولها مدتهاست که جوابم کردند .... از همان روزی که در غربت زیاده روی کردم و شب تا صبح زیر لوله و سرم و دیوارهای سفید بیمارستان انتظار مرگ را می کشیدم .... آنروز تنها بودم ... هیچکس نفهعمید حتی مادرم .... حتی پدرم .... انزمان ماشین خواب بودم ..... و اگر آن کارگر هندی نبود شاید من این بهار را  هم نمی دیدم ........ آنروز دکتر گفت : اگر ادامه بدی می میری .... خندیدم .... از مردن نمی ترسم .... صدبار جلوی آینه گفتم و خندیدم .... ولی امروز بعد از تمام زیاده رویهای کرده و نکرده .... با هزار مردن و زنده شدن .... از مرگ می ترسم .... از رفتن ... نبودن ... ندیدن ... از دست دادن .... من می ترسم .... گریه هم جوابم کرده .... چون چند روزی است اشکم هم در نمی آید .... با این ترانه های نا نوشته چه کار کنم ؟! با این خطوط سفید که حس دعوت کننده ایی برای فریاد نوشتن هستند ....؟! با این دل عاشق چه کنم ؟! ....شما بگویید ..... چه کنم .......!؟