درد و دلی با یاران خط خطی

از دست خود به فغانم.... پروای هیچ کسم نیست.... این را برای عزیزانی می نویسم که لحظه های تنهایشان را با این خطوط ، خط خطی می کردند ... و اینبار برای آنان می نویسم تا بگویم چقدر خسته ام و شاید تنها ..... می نویسم تا بدانید که چه بر روزگارم می گذرد..... به کسی می مانم که از خیابانی عبور می کند و صحنه ای دلخراش و دل زننده در منظرش می نشیند که باید از آن روی بگرداند و می گرداند ولی باز نگاهش به آن بر می گردد...... هر چه می کند باز حسی موذی و زجرآور به خودآزاریش می کشد و نگاه به آن می دوزد.... حالا هم با زندگی چنینم..... می خواهم از هر چه که بوئی از زندگی می دهد بگریزم..... قلم را فراموش کنم ...... واژه را تکه تکه کنم و در زباله دان خاطراتم بی اندازم .....هزار کار خوش در سر دارم ولی از هر سو روی بر می گردانم باز می بینم که در منظرم چیزی نشسته است از جنس همان که از او گریزانم ..... به جدالی دائمی با خود مشغولم ....و کاری سخت تر از این در همه عمر نداشته ام....همین .