همین

ساعت حوالی چهار صبح..... بی اختیار پریدم از خواب ... عرق کرده در آن سوز موزی سحرگاه .... پرتاب کردم خودم را به سمت یک لیوان آب .... تا پهنای صورت اشک جاری بود روی گونه های یخ بسته و چشمان آتش گرفته ام .... وضو گرفتم ... این کارها را قبول ندارم ... اما آرامش می دهد وقتی خودت را وصل کنی به کسی یا چیزی ... وقتی طلب کمک می کنی پاک باشی بهتر است تا بوی رخوت و تنهایی بدهی...

حالا پاک و زلال بسویش نشسته ام ... دستی دراز می کنم ...می گیرد .... داغ می شوم .... می سوزم .... آنوقت یکی آن بالا فاتحه ای می خواند از سر تکلیف  و دسته گلی و یک جرعه گلاب .....  همین !