آب ....خاک .......زندگی

 

نهال پرسید :چرا این گذشته هاست که تو را خوشحال می کند ؟!

این گذشته چه حس دعوت کننده ایی است برای خوب شدن حال؟ ..... چه رازی دل این نوستالژی بی پایان وجود دارد ؟....این چه  مهری است که فقط می شود از یاسهای دست چین شده جانماز مادربزرگ پیدایش کرد؟ .....این چه عشقی است که محدود شده است در ان جعبه چوبی روی طاقچه خانه پدری ؟.... کنار آن رادیوی ((بلموند )) که با نفت کار می کرد و دیگربا برق هم صدایش در نمی آید  .....این چه یادگاری است که می شود فقط بر دیواره درختان  همیشه استوار خیابان پهلوی خواندش ؟.... این چه گذشته ایی است که برای من جدانشدنی شده و تکرار ناپذیر ؟!...........این پاکی بی قافیه فقط برای قدیمها بوده است .....برای آن تصاویر  رنگ و رو رفته که اصالت خوشحالی را می شود در ته لبخند زورکی آن بچه شیطان داخل عکس پیدا کرد .... با آن کت و شلوار دوسایز بزرگتر و موهای آب و جارو کرده .... در فر شش ماهه موهای مادر و ویالون خاک خورده پدر با ان کت و شلوار مندرس ..... همه واقعیتهای انکار ناپذیر برای دیروز بوده است و با چنگ و دندان نگهشان داشتم ...... همه آن خوشی ها خلاصه بوده است در آن تخت شیرازی و آن قل قل قلیان با آن عروسکهای ریز و درشت که با هر پک مادر بزرگ به رقص در می آمدند ....هنوز با اولین باآن بوی آن کوچه خاکی را به یاد می آورم که با خود صدای پاییز را می آورد ... بوی آب و خاک و زندگی ......حالا نه خاکی هست ....نه آبی و نه حتی زندگی ..........!