یک نوستالژی بی پایان

هشتم آذرماه ۱۳۷۶ ...یکی از لحظات نادر عمر ایرانیان است ... روزی که عاشقیت را به کوچه پس کوچه های وطن ریختیم و برای یک حس ناب فریاد زدیم و هورا کشیدیم .... ورزشگاه ملبورن کریت گراند کشور استرالیا برای ما ایرانیان میعادگاه تمام خوبی ها شد ...با دستان استوار احمد رضا عابدزاده ...با نگاه بی غرور کریم باقری و قدمهای اشک دربیار خداداد عزیزی .... هنوز هم که هنوز است با افسوس هری کیول و مارک بوسنیچ تمام وجودم داغ می شود و  اشک می ریزم ....این نوستالژی بی پایان مردمان دیار ایران است که تمام ناشدنی است ......و حتی امروز که ده سال از آن روز و ساعت و لحظه می گذرد ...برای ما تازه است و خوشمزه ..... مردم ما حافظه تاریخی خوبی ندارند و تمام خوبی ها را زود از یاد می برند ......اما این را نوشتم تا یادمان باشد که چه کردیم و کجا ایستاده ایم ... آنروزها غنی نکرده آقای دنیا شدیم و پرچم برافراشتیم ....آنروزها دنیا سجده کرد بر غیرت و همت ایرانی مان ......عشق حق مسلم مان بود بس .....! با آن خاطرات زمستونو سر می کنم و بهار را خواب می بینم ....پس بار دیگر کلاه از سر برداریم ...و فاتحه ای بخوانیم بر مزار آن خاطره خوش تکرار ناشدنی ....

پی نوشت : این تمام عکسهایی بود که می شد یافت کرد بعد از این همه سال ....ببینید و مرور کنید خاطرات دیروز را ....

پی نوشت ۲ : سپاس می گویم به یاران با معرفت خط خطی که هستند و یاری می کنند و اشک مارا از رفاقتشان در می آورند ....حالا حضورم را باور دارم ....بعد از سالها ...