تا انتهای مردن

درد کهنه ۹۶ ساعت پیش به سراغم آمد و مرا راهی بیمارستان کرد تا در لای هزار لای آن دیوارهای سفید انتظار زندگی را بکشم ...بی هوش و بی جان ....این ثانیه ها می خواهد چه چیزی را به این جان خسته بفهمانند که خود از آن بی خبرم .......می دانم ارزش بی ارزش این دنیا را .... حالا بازگشتم از پیش خدا .....حالش خوب بود ....گله کرد و گریه کردم ...از دست من به فغان بود ...... بخاطر همین جانم را نگرفت ..... حالا این نفس به سختی بالا و پائین می رود به امید فردا ....مادرم می آید تا چند روز دیگر .....پسرم را هم می آورد ...آن موجود پشمالوی دوست داشتنی را ....که احتیاج دارم به حضورش .....تا اطلاع ثانوی هستم ....پس دعا کنید برای بیدار ماندنم....