آدمهایی که دوستشان داری

یک بازی دارم برای روزهای تنهایی ....برای وقتی که  برق را خاموش می کنی تا دور از چشم غریبه ها مرور می کنی درون شلوغت را ....مثل انجام یک کار خلاف است ....یک شیطانی بچگانه که دور از چشم مادر و پدر انجامش می دهی و خوشحالی از این انجام ..... میخزی زیر پتو ...... انگشتان دستت را نگاه می کنی و آدمهایی را دوستشان داری ...آنهایی که واقعا؛ دوستشان داری را می شماری ..... روز اولی که این کار را انجام دادم انگشت کم آوردم ....اما امروز افسوس می خورم ....که با زور به ده نفر می رسند ...آدمهایی که واقعا؛ دوستشان دارم ....این سالها که می گذرند ...دوستاشنها هم کم می شوند ...دیشب بخاطراین اتفاق ناپاک خوابم نبرد ....با کابوس سال آینده و این دوستاشنهای محدود.....تا بحال برای خودتان حساب کردید چند نفر را  دوست می دارید؟ ....این بازی وحشتناکی است اما دوستش دارم.....!

 پی نوشت : یک عکس از خودم هم می گذارم تا  ببینید این اراده را که هر غیر ممکنی غیر ممکن است ....۸۰ کیلو در عرض ۳-۴ ماه کم کردن کار غیر ممکنی نیست...!

با تشکر سام علامه ..........