چند سکانس از آخرین نفسهای سال ۲۰۰۷

(( اکبر رادی ....عکسی از رضا معطریان برای روزنامه اعتماد در آخرین روزهای بودن ))

صبح را مثل همیشه با صدای پدر آغاز کردم ....اینبار با صدای غمناک پدر که در خانه پدری غصه رفتن یار را می خورد ...کسی که برای من نوستالژی بی پایان تئاتر و نمایشنامه بود  ..... اکبر رادی هم رفت .... خالق (آهسته با گلسرخ) و (روزنه آبی) و ده ها زیبایی دیگر ..... هیچ چیز مانند یادداشت بیضایی در صفحه اول روزنامه اعتماد اشکم را در نیاورد ....

((نامردی است که در جواب تبریک رادی تسلیت بگویم؛ این نه از من که از روزگار است - آری - آن هم آنجایی که تبریک فرق چندانی با تسلیت ندارد، رفت آن بزرگواری که رادی بود؛ سوار بر واژه های خویش؛ اما چشمه یی را که از قلم وی جوشید، جا گذاشت، تا کاسه ی دست هایمان را از آب زندگی بخش آن پر کنیم،خدایا چرا نمایش را دوست نداری؟ چرا در سرزمین های دیگر دوست داری؟ روز تولدم را به نمایشً ایران تسلیت می گویم؛ و به هر که از رادی ماند؛ به بستگان و وابستگان  وی. و پیش از همه به زنی - حمیده - که بیش از چهار دهه با  وی  زیست - کنار سرچشمه یی - و غرش رودی را که از زیر انگشتان  وی  جاری بود، خاموش می ستود،))

در روزی که پیام تبریکی برای تولد بیضایی به روزنامه اعتماد می فرستد ...خودش بدرود می گوید این خاک سرد را ....

(( و این هم عادل خان فردوسی پور ....رفیق قدیمی که مرا فرستاد به روزهای بزرگ شدن و بالغ شدن ))

هنوز غصه می خوردم و جابجا می شدم   در  تختواب که بازهم پدرم از قلب خانه پدری زنگ زد ...این بار با رفیق ده سال پیش هم کلام شدم ....عادل فردوسی پور .... خیابان حجاب ... آن موتور گازی کرایه ایی ....با پسری قد بلند و لاغر اندامی که بر ترک موتور می نشست و سفت مرا می گرفت تا باهم از شهرک غرب به موقع به تحریریه

ابرار ورزشی برسیم ...آنوفت آن لیوان بزرگش را پر از شیر داغ می کرد و گوشه میز دایره ایی شکل می نشستیم ....و کری می خواندیم ...من فوتبال داخلی می نوشتم او تحلیل های خارجی را .....و کری های داغ یکشنبه شب ها بر سر لیورپول و منچستر ..... و آخر شبهای داغ  و برگشتن به خانه با خاطرات دوران مدرسه و دانشگاه عادل ....در ترافیک بی انتهای پایتخت .... من ادامه دادم روزنامه نگاری  را ولی  او پرتاب شد بر صفحه جادویی ....

و در این بامداد او گفت و خندید و آن متلکهای همیشگی را بارم کرد....دوستش دارم ...بخاطر خاطرات  مشتکری که با هم داشتیم و داریم ..... و امروز من در گوشه ایی از این دنیای بی رحمم و او می تازاند در فوتبال بی اعتباروطن ....